lunes, 20 de mayo de 2013

Run, run

No hay luz en este desierto,

                                                                                     

                                                                                           ni siquiera estoy yo,
sólo las formas del pasado.

                                                                                                           ¿Cómo hemos terminado aquí?

Podría aferrarme a tu mano
pero hoy no me basta.
Intento comprender algo...algo, algo

El pan está mojado,
ya no sabe a hogar.

Es leña húmeda y seca.
Podría sostener tu mirada
pero mentiría profundamente.
Nada suena como quiero
sin poder retener tu silencio.
El caos se agolpa en mis oídos,
mi lengua duele metálica.
Podría estar hambrienta
pero mi carne no se abre.

                                                                                   Run, run, run, run...

Es menos extraño este ruido,
empieza a ordenarse,
son piezas despistadas, pero
se reconocen al mirarlas.

Las miro,       miro,                      miro,                                                                               miro
y huelo grande la nada
mientras tú te has dormido.

Acerca tu mano hinchada,
quizás ahora la sienta,
guarda tu mirada airada
amor,                                                                                                                                               
                                                                                                                                        pasó la tormenta.

No hay comentarios:

Publicar un comentario